एक पथिक चालला होता रस्त्याने |
झाला होता व्याकुळ अति तहानेने |
पाय उचलित नव्हते अति श्रमाने |
घामेजून गेला होता तप्त उन्हाने |
शोधीत होता जल देणारी माउली |
इतक्यात कुटी एक दृष्टीस पडली |
घाईने गेला कुटीच्या दारी |
एक स्त्री होती उभी पाठमोरी |
तिने साडी परिधान केली होती कोरी |
पाठमोरी असूनही भासे साक्षात लक्षमी गोरी |
चाहुलीनेही तिची भावसमाधी न ढाले क्षणभरी |
हलकेच शेवटी दिली त्याने ललकारी |
तहानेने अति व्याकुळ झालो भारी |
दे माई मज पाणी आणून लवकरी |
गेली आत चॅपलगतीने स्त्री सत्वरी |
पाणी आणिले तिने तांब्याभरी |
पथिक ते घटाघट प्राशन करी |
भागातच तृष्णा आशीर्वच उच्चारी |
पथिक आपले मार्गक्रमण करी |
स्त्रीच्या मुखी हो आनंदभव उभारी |